Wat je doet, maakt niet uit. Het gaat erom hoe je het doet. Althans, zo ervaar ik dat. Een muzikant kan de sterren van de hemel spelen op manieren die nog nooit iemand heeft durven bedenken, maar als dat zonder enige vorm van enthousiasme gaat, is het vaak niet interessant en soms zelfs vervelend om naar te kijken of luisteren. Daarentegen vind ik het wel interessant om te kijken of luisteren naar iets wat (ogenschijnlijk) met passie en energie wordt verteld of uitgevoerd.

Om deze redenen vind ik bijvoorbeeld een Kensington matig. Ik heb ze ooit zien spelen op het Parkfeest in Oosterhout waarbij alleen de bassist er zin in leek te hebben en de rest er alleen stond voor het geld. Zo zouden er legio kleine bands die ik her en der heb zien spelen te noemen zijn, ware het niet dat ik die namen ben vergeten omdat ze niet interessant waren. Met name bij kleine bands is het mijns inziens ontzettend belangrijk dat je enthousiast op het podium staat, omdat je toch probeert je publiek te overtuigen. Op dat vlak heb ik erg positieve herinneringen aan bijvoorbeeld The Wombats op Pukkelpop. Enthousiasme is trouwens niet in alle gevallen het juiste woord. soms is de overtuiging op andere manieren over te brengen, zoals een heel kwetsbaar optreden. Damien Rice deed dit ijzersterk op Rock Werchter en ook Ed Sheeran heeft daar een handje van.

Uiteraard zijn er altijd uitzonderingen op de regel te vinden. Zo ben ik bijvoorbeeld groot fan van Oasis, ondanks dat met name frontman Liam Gallagher vrijwel altijd een ongeëvenaard arrogant, ongeïnteresseerd gezicht weet te tonen.

Op vrijwel elk vlak is passie belangrijk. Ik had ooit een leraar die Perzische tapijten verzamelde. Ik weet niks van en geef niks om Perzische tapijten, maar toch vind ik het leuk om te luisteren naar iemand die daar enthousiast over weet te vertellen. Zo kan ik ook erg genieten van interviews door Erben Wennemars, die vrijwel overal enthousiast over lijkt te zijn, of door Pieter van den Hoogenband die schreeuwt voor Maarten van der Weijden. Op dit punt verdient natuurlijk ook Jack van Gelder een shout-out. Zijn Bergkampmoment staat denk ik bij iedereen in zijn geheugen gegrift, net als zijn commentaar bij Nederland-Spanje.